Onze vlucht naar Papeete ging smooth en even voor middernacht landden we in de hoofdstad van Tahiti. Direct bij het verlaten van het vliegtuig werden we al overweldigd door een heerlijke bloemengeur en stond er een groepje mensen met bloemenkransen ukelele te spelen als welkom.
We kregen helaas geen stempel, want Frankrijk, dus gewoon Europa en gingen op zoek naar ons hotel. We hadden het airportmotel geboekt, dus dat impliceert toch wel een handige ligging bij het vliegveld. Toch wilde ik een taxi nemen, want ik had in de beoordelingen gelezen dat het weliswaar dichtbij was, maar zeer moeilijk bereikbaar. Veel trappen, steil etc. Toen we na een discussie -Jitze wilde lopen- besloten eerst maar eens buiten te gaan kijken, zagen we het hotel echt belachelijk dichtbij liggen, inderdaad wel wat hoger, maar goed te doen.
Note to ourself: toch eens wat minder blindvaren op wat er op internet staat, maar ook soms even zelf research doen. ;)
We hadden voor Frans-Polynesië een airpass aangeschaft, waarmee we 4 vluchten konden maken tussen de verschillende eilanden. Als eerste gingen we naar Moorea, een eiland op 15km van Tahiti en wel 8 minuten vliegen. Ik zag er tegenop, maar het was juist superleuk, omdat je alles zo goed kon zien liggen. Op Moorea hadden we 3 nachten in een bungalow bij een soort guesthouse geboekt. Onze bungalow lag aan het water en via een pier hadden we directe toegang tot het rif, dus de eerste middag hebben we lekker gesnorkeld.
Helaas sloeg het weer toen om, het ging stormen en regende af en toe behoorlijk. We wisten van tevoren dat de kans hierop groot was, want we zitten midden in het regenseizoen. De eigenaar Philippe van het guesthouse was behoorlijk pessimistisch, elke keer als ik blij naar m’n app keek, omdat het droog leek te worden, schudde hij weer meewarig zijn hoofd en zei hij dingen als: ‘did no one told you, it is the rainy season?’ en ‘oh la la, you’re going for a walk? Did you bring your rain coats?’. Echt heel deprimerend, want het was sowieso 10x warmer dan in Nieuw-Zeeland, dus wij waren allang blij. Ook noemde bij Bora Bora steeds Boring Bora, al gaf hij wel het advies om aan de rechterkant te gaan zitten in het vliegtuig, want dan zouden we het beste zicht hebben op de lagune bij aankomst.
De volgende dag huurden we dus tegen zijn advies in een scooter om het eiland een beetje te verkennen. Eigenlijk viel dat lichtelijk tegen, er waren genoeg prachtige, witte strandjes aan het aquablauwe water, maar deze hoorden allemaal bij de luxere resorts en waren dus niet toegankelijk. Gelukkig hadden wij ons resort op Bora Bora nog tegoed, anders hadden we denk ik flink gebaald. Ons advies is dan ook echt om als je dan eenmaal besluit om helemaal hierheen te gaan, jezelf wel te trakteren op een resort. Het is allemaal prima mogelijk om hier low-budget te verblijven, maar je mist de mooiste plekken.
De dag erna gingen we lunchen bij een tropische tuin halverwege de berg. De weg omhoog was zo extreem steil dat ik op een gegeven moment maar achteruit ben gaan lopen, want vooruit was geen optie. Eenmaal boven aangekomen, waren we kapot en dropen we van het zweet, dus de ontvangst met een koel en vers ananassapje was meer dan welkom.
Er was geen menu, we kregen een groot bord met verschillende Polynesische gerechten, veel met kokos en banaan. De grote favoriet is de Poisson Cru, rauwe tonijn gemarineerd in kokosmelk en citroensap met reepjes komkommer. Jitze kijkt er nu al naar uit om een eigen versie thuis uit te proberen, dus testers zijn welkom!
Ondertussen werden er af en aan allemaal rijk ogende toeristen/ouderen afgezet met jeeps. Blijkbaar was niemand anders zo gek om omhoog te lopen en was het restaurantje onderdeel van een eilandtour die de resorts aanbieden. ;)
Na nog even genoten te hebben van het uitzicht, zijn we snel terug naar onze bungalow gegaan, want het begon te regenen. Dit ging ongeveer 24 uur door helaas, dus we hebben niet meer gesnorkeld en zijn eigenlijk onze bungalow niet meer uitgekomen (wat misschien voor een huwelijksreis niet eens zo abnormaal is ;)).
Ons volgende eiland was Raiatea, geen idee wat daar precies te doen zou zijn, maar we waren van plan weer een scooter te huren. Na een vlucht van 40 minuten landden we in de -hoera!- stralende zon. Onze accommodatie was een huisje bij mensen in hun tuin en had een zwembad, maar ook een eigen keuken. De eigenaar haalde ons op en nam ons eerst mee naar de supermarkt, omdat het huis nogal in the middle of nowhere lag.
We sloegen flink in en sprongen bij aankomst direct in het heerlijke zwembad. Na een uurtje betrok de lucht en begon het te regenen, geen probleem, we hadden een prima ruimte en vonden het niet erg om even binnen te hangen. Helaas regende het ook hier meer dan anderhalve dag non-stop en hebben we dus helemaal niets gedaan. Het enige dat ons op de been hield, waren de voorspellingen voor Bora Bora, die leken namelijk echt heel goed en dat was natuurlijk ook eigenlijk waar het allemaal om draaide.
Na 36 klamme uren, waarin we ondanks onze klamboe helemaal lek gestoken zijn door de muggen, namen we niet al te somber afscheid van de eigenaar die ons weer netjes afzette bij het vliegveld.
En toen kwamen we in het paradijs. We waren nauwelijks opgestegen (in de stromende regen!), toen de wolken openbraken en we na 20 minuten landden op zonovergoten Bora Bora, gelegen in de allerblauwste lagoon ever. Ik heb nog nooit zoveel mensen selfies met een vliegtuigje zien maken, maar uiteraard maakten ook wij ons daar even schuldig aan. Wij zaten overigens netjes aan de rechterkant op advies van de mopperige man uit Moorea en zagen hierdoor: helemaal niets. De linkerkant daarentegen ging helemaal los met camera’s en telefoons, dus waarschijnlijk is het inderdaad echt een onvergetelijke aankomst vanuit de lucht. Ik heb het Philippe nog steeds niet echt vergeven.
In de aankomsthal werden we door een vrouw van ons resort ontvangen met een bloemenketting en stapten we in de boot. Het resort lag namelijk op een privé-eiland (motu) en was alleen per boot te bereiken. Alle resorts liggen op de omringende motu’s, terwijl de bevolking op het eiland in het midden woont. Na een kwartiertje varen over water dat elke paar meter een andere blauwe tint had, kwamen we aan in het Pearl and Beach Resort. Het was serieus zo mooi dat het bijna niet te omschrijven valt. De overwater bungalows staan in een lagune van ongeveer anderhalve meter diep en vanaf de kant zie je allerlei tropische vissen zwemmen. De lagune zelf is een soort licht aquakleurig en was nagenoeg kalm. Dat het op eilanden altijd waait, is dus ook een fabel. ;)
We hadden een end-of-the-pontoon bungalow geboekt, dus werden helemaal naar het einde van het complex gebracht, waar we een weids uitzicht hadden over de lagoon en op de (dode) vulkaan van het hoofdeiland. De bungalow was ultiem relaxed, we hadden een groot terras met ligstoelen en hadden via een trappetje direct toegang tot het water. Er stond een wijnkoeler met een fles champagne en na een uurtje werd er nog een schaaltje macarons gebracht. Uiteraard stond onze bagage al op de kamer, het was nog net niet alvast uitgepakt. ;)
Omdat ik op mijn naam geboekt had en het blijkbaar niet voor te stellen is dat ongetrouwde mensen het resort bezoeken, zijn we ons hele verblijf madame et monsieur Bolt genoemd. En zoals het een goed hotel betaamd, wist het personeel op dag 2 wie we waren, dus Jitze is denk ik zo’n 20x per dag foutief aangesproken. Hij reageerde uiteindelijk wel op Bolt, dus wellicht moeten we toch nog een naamswijziging doorgeven aan de gemeente als we thuis zijn. ;)
We bleven 3 nachten en alles was gewoon perfect, het was 100% hoe een huwelijksreis moet zijn. We hebben misschien 2x een kleine bui gehad, verder was het superzonnig en soms wat bewolkt, wat alleen maar lekker was, aangezien we anders levend verbrand waren. We hebben nog een middag gedoken, was een privéduik, dus superfijn, en we hebben een couples-massage genomen. Het was sowieso hartstikke rustig in het resort, vanwege het laagseizoen, dus het was allemaal helemaal prima. Ik denk dat de foto’s voor zich spreken. ;)
Helaas kwam er toch een eind aan ons verblijf en vlogen we na 3,5 dag ultieme luxe terug naar Tahiti. Hier verbleven we in hetzelfde hotel als 9 dagen eerder en waar we het toen helemaal prima vonden, vonden we het nu maar een slecht hotel. Mja, toen hadden we net 2 weken gecrepeerd in een te kleine camper en nu kwamen we uit een bungalow waar onze camper wel 3x inpaste. ;)
Er was geen mogelijkheid om onze bagage achter te laten in het airporthotel en we werden er min of meer uitgegooid, toen we in de lobby nog even aan het internetten waren, dus we zitten nu alweer uren op het vliegveld te wachten op onze vlucht naar Honolulu die pas om 23:30 gaat.
