Eindelijk werd het dan toch avond en konden we inchecken op Tahiti. De vluchten naar Amerika hadden een aparte wachtrij, waarschijnlijk omdat die vluchten extra gecontroleerd werden. Ik kreeg een oranje stickertje op m’n paspoort, maar dacht dat het iets met de bagage te maken had. Al snel werd duidelijk dat dit niet het geval was, maar dat ik waarschijnlijk op een ‘lijst met verdachte personen’ was gezet. Bij het eerste controlepunt werd een blik op onze paspoorten geworpen en bij het zien van het stickertje moest ik meekomen naar een achterafkamertje. Daar werden m’n handen gepoederd (?), werd ik extra gefouilleerd en werd ik vooral zwijgend aangekeken. Na een tijdje was alles goed bevonden, dus mocht ik me weer herenigen met Jitze.
Vervolgens zaten we bij de gate te wachten en besloot ik even wat eten te halen. Terwijl ik in de rij stond, bleef een meisje in uniform Jitze in de gaten houden. Toen ik terugkwam met het eten, stond ze binnen 3 tellen naast ons en vroeg mij of ze me wat vragen mocht stellen in het kader van een toeristische enquête. Helemaal prima, dus ik gaf uitgebreid antwoord. De vragen waren gedetailleerd, maar niet heel vreemd voor een enquête vond ik. Toen ze klaar was, ging ze niet naar iemand in de buurt, maar liep ze direct weg naar achter. Dit alles deed Jitze denken dat het helemaal geen onschuldige enquête was, maar gewoon onderdeel van een ondervraging van verdachte personen (ik).
Ook toen we mochten boarden, kreeg ik extra aandacht. Zodra de stewardess m’n naam zag, werd m’n boardingpass omgedraaid en toen deze gestempeld bleek te zijn, was alles in orde en mocht ik het vliegtuig in. Vanaf daar werd ik weer normaal behandeld, maar ik voelde me echt alsof ik van alles te verbergen had.
Het lukte niet om te slapen tijdens de vlucht en toen we tegen de ochtend landden in Honolulu, waren we dan ook uitgeput. We hadden om wakker te blijven expres een jeeptour over het eiland geboekt, maar omdat we niet wisten hoe laat we door de douane zouden zijn enzo, hadden we deze pas om 10:00 laten beginnen.
Uiteraard ging het nu juist supersnel, want we konden als eersten van boord en amper een half uur later stonden we buiten. Hongerig en moe, want er was geen restaurantje op het vliegveld te bekennen. Omdat we weer on a budget waren, namen we de bus naar onze Airbnb. We hadden een kamer geboekt bij ‘Sala’ en via de app had ze me al laten weten dat we onze bagage alvast wel konden droppen. Dit kon inderdaad, maar tot onze verbazing woonde Sala niet zelf in het appartement, maar waren er gewoon nog (slapende) andere gasten aanwezig, terwijl wij onze bagage neerzetten. Heel awkward allemaal, dus we verlieten snel het pand en besloten te gaan ontbijten op het strand.
Hier vond ook de eerste kennismaking met Amerikaanse porties plaats, ik wist het stiekem al wel, maar dan nog zijn de hoeveelheden toch meer dan verwacht. We hadden gelukkig al besloten een omelet te delen, want als we ieder één hadden genomen, was de doggybag noodzakelijk geweest. Hierna gingen we terug naar het appartement waar we opgepikt werden door chauffeur Sean met z’n jeep en hebben het hele eiland gezien. Vooral de noordkust is indrukwekkend qua golven, al waren ze die dag niet extreem hoog. Ook stopten we onderweg bij een ananasplantage en bij mooie uitzichtpunten. Aan het eind van de dag waren we zo kapot dat we snel wat eten hebben gehaald bij de Mac, die opgegeten hebben op de kamer en direct daarna in slaap zijn gevallen.
De volgende dag vlogen we het eind van de ochtend naar Maui, hier hadden we voor 2 nachten een bed & breakfast geboekt. Bij aankomst wilden we een auto huren bij één van de vele bedrijven, maar een medewerkster van zo’n bedrijf was zo vriendelijk om ons de link te geven van een site waar we met hoge korting konden boeken. Zo gezegd, zo gedaan en eenmaal bij de pick-up bleek dat we de auto voor niet heel veel geld konden upgraden naar een sportieve Ford Mustang. Hier had Jitze uiteraard wel oren naar en zo verlieten we het vliegveld in onze rode cabrio.
’s Avonds reden we naar de kust om iets te gaan eten en nadat we geschrokken waren van de prijzen bij de meeste restaurants, vonden we een acceptabel café. Net nadat we onze bestelling hadden gedaan, bleek er net die avond een gratis bingo-evenement te worden gehouden. De Amerikanen waren door het dolle heen en gelukkig kon ik Jitze ook snel overtuigen dat wij toch ook echt even mee moesten doen. Helaas hebben we niks gewonnen, maar eigenlijk betwijfel ik ook of de prijzen wel de moeite waard waren. ;)
En toen was het tijd voor onze surfles, deze startte al om 8:00, wat we eigenlijk wel lichtelijk vroeg vonden. Helaas kon dit niet anders, want de wind zou in de loop van de ochtend te sterk worden en als beginners kun je dat natuurlijk niet gebruiken. Toen we eenmaal begonnen waren, waren we het vroege tijdstip al gauw vergeten, want het was leeeeeuk! Jitze bleek een natuurtalent en bleef bij de eerste golf al staan. Bij mij duurde het een golf of drie en de Italiaan die bij ons in de les zat, had denk ik spijt dat hij überhaupt geboekt had, want het lukte hem gewoon niet.
Na twee uur waren onze armen compleet kapot, maar ging het surfen best goed en hadden we eigenlijk wel zin in wat hogere golven. Onze instructeur Jesse was ook erg tevreden, al denk ik dat hij overal wel tevreden mee was geweest, aangezien hij zo stoned leek als een garnaal.
Na een heerlijk ontbijt (Jitze bestelde een omelet welke bestond uit 7 (!) eieren) wilden we The Road to Hana gaan rijden, een kronkelende kustweg met mooie uitzichten die eindigde in het plaatsje Hana (goh). Helaas begon het te stortregenen toen we net op pad waren, zodat er van enig uitzicht geen sprake was. We keerden dus weer om en zijn een beetje series gaan kijken op onze kamer.
Ook de volgende dag regende het, dus we deden rustig aan en reden aan het eind van de ochtend richting het vliegveld voor onze vlucht naar San Francisco. Het ging echt redelijk met m’n vliegangst, maar deze vlucht deed een groot deel van de geboekte vooruitgang weer teniet. We hadden enorm veel turbulentie en het lampje ‘riemen vast’ ging maar niet uit. Ik haat dat altijd, want voor mijn gevoel kan het dan elk moment fout gaan, terwijl je als het lampje niet brandt je geen zorgen hoeft te maken, jaja dit is heel logisch. ;)
Jitze vond het uiteraard trouwens een prima vlucht, heeft niks gemerkt van de turbulentie en was alleen gefrustreerd door het feit dat hij zijn serie op een paar minuten na niet af kon kijken. Hoe dan ook, wel landden aan het einde van de avond veilig en wel en waren aan het bedenken hoe we naar onze Airbnb moesten komen.
We zaten namelijk niet in San Francisco zelf, maar in voorstad Oakland, wat klinkt als een vriendelijk en rustig natuurrijk plaatsje, toch? Helaas had een San Franciscaans (?) echtpaar dat we ontmoetten op Moorea al tegen ons gezegd dat Oakland niet bepaald een fijne voorstad was, het was op z’n zachtst gezegd, het afvoerputje van SF. Omdat dit niet klonk alsof we hier ’s avonds rond wilden lopen, besloten we een taxi te nemen. In de VS heb je Lyft, een soort Uber, maar dan gedeeld. Je bestelt via een app zelf een auto, maar kan kiezen of je deze wilt delen met anderen (=goedkoper). Dit leek ons wel prima, dus we namen een Lyft naar Oakland.
De chauffeur deelde ons fijntjes mee dat hij vaak ritten naar Oakland weigert, omdat hij het geen fijne buurt vindt. Ook waren er gedeelten waar je zelfs niet met z’n tweeën of drieën ’s avonds rond moest lopen. Wij hadden er met de minuut minder zin in, maar gelukkig lag onze accommodatie in een redelijke straat. We verbleven echter niet in het huis zelf, maar in een soort doe-het-zelf-tuinhuisje. Heel knus, maar niet verwarmd en dat is best jammer in maart.
Er was een badkamer voor ons in het grote huis, deze was prima, maar rook wel naar katten. De rest van Oakland rook naar cannabis en we hoorden later dat de bijnaam Oaksterdam is. Ik dacht dat drugsgebruik heel erg strafbaar was in de VS, maar blijkbaar valt dat allemaal wel mee.
De volgende dag spraken we de eigenaresse en vroeg ik hoe onveilig de buurt nou eigenlijk was. Ze bagatelliseerde het een beetje: ‘it’s an urban area, you know’. Mja, zelfs overdag vonden wij de route naar de metro al niet erg optimaal, dus we waren blij toen we eenmaal in San Francisco waren. Dit was namelijk een wereld van verschil, wat een leuke stad! We zijn naar Fisherman’s Wharf geweest, vanwaar we Alcatraz, een kudde zeeleeuwen en de Golden Gate Bridge hebben bekeken en daarna zijn we met de cablecar over de heuvels naar de soort van binnenstad gereden, waar we nog een beetje geshopt hebben (alle complimenten voor Jitze die zich minstens een uur heeft moeten vermaken in de Victoria’s Secret).
Het is hier heerlijk lenteachtig met al beginnende bloesem aan de bomen en met een graad of 16 is het zowaar wel prima te doen.
Daarna gingen we naar het vliegveld om een auto te huren voor de komende dagen waarin we naar Las Vegas willen rijden. Helaas kwam daar een kink in de kabel. Onze creditcard heeft het namelijk nogal zwaar -want vaak het enige betaalmiddel hier- en is inmiddels bijna maximaal belast. We wilden de huurauto dus contant betalen, alleen ging dit feest niet door. De creditcard is heilig voor de Amerikanen en aangezien de onze bruut declined werd, moesten wij zonder auto het vliegveld weer verlaten. Gelukkig zou de dag erna een nieuwe betaalperiode ingaan, dus als het goed is, werkt ‘ie dan weer en hoefden we onze dagen niet langer te slijten in onveilig Oakland.
We namen weer een Lyft naar onze kamer en deelden de auto met een lesbische kapster (dit deelde ze heel uitdrukkelijk mee, toen wij zeiden dat we uit Nederland kwamen) die ons een hoop goeie tips heeft gegeven over buurten in SF waar we wél moeten overnachten. We hebben dus besloten nog een nachtje langer in SF te blijven en dan morgen in 1x door naar Las Vegas te rijden, waar we ook een nachtje langer blijven. Los Angeles slaan we dan maar over, je kunt niet alles hebben. ;)
De volgende dag togen we vol goede moed naar SF waar we er al snel achter kwamen dat zelfs het boeken van een hotel niet mogelijk is zonder creditcard. Ook al wilden we direct vooraf contant betalen, het was niet mogelijk, ze wilden de creditcard per se pre-autoriseren. Een echte reden hiervoor kunnen wij niet bedenken, immers als de limiet van de creditcard bijna bereikt is, heb je er weinig aan als hotel.
Uiteindelijk zijn we maar weer wat door de stad gaan lopen, onder andere naar Lombard Street, een supersteile straat met een heleboel bochten. Leuk om te zien, maar een hotspot voor Aziatische selfie-makende mensen die heel erg in de weg staan als je zelf ook even 1 foto wilt maken tussen hun ellenlange fotosessies door. ;)
Gelukkig lukte het toen om aan het eind van de middag ein-de-lijk in te checken in ons hotel en het is een verademing na Oakland. Hier durven we tenminste vanavond weer de straat op om iets te gaan eten en sowieso is het lekker luxe na ons tuinhuis.
Jitze had nog wat research gedaan naar Oakland en onze Airbnb daar lag net in een redelijk veilige zone, maar iets verderop begon de supergevaarlijke zone al. De mensen van de Airbnb zijn overigens nu pissed op mij, omdat ik iets dergelijks ook heb geschreven in m’n recensie. Ze blijven volhouden dat het een enorm veilige buurt is en dat we prima een wandelingetje hadden kunnen maken ’s avonds. Tja, daarom hadden ze zelf waarschijnlijk ook een major alarmsysteem. ;)
Hoe dan ook, we hebben onze 2 nachten daar overleefd en gaan nu nog even genieten van een avondje SF!
