Onze laatste avond in San Francisco was een groot succes. We vonden namelijk een klein Japans restaurantje met maar vier tafels en de allerbeste sushi ever! Omdat de begeleidende wijn erg goed smaakte, waren we al gauw half failliet, dus besloten we maar niet het nachtleven nog in te duiken.
Overigens had Jitze ook nog steeds zijn taak niet vervuld. Ik ben verantwoordelijk voor de planning van onze reis, maar soms geef ik Jitze ook een taakje (omdat ik er geen zin in heb/hij er meer verstand van heeft). Ik had hem dus al weken terug gevraagd een auto te regelen voor het traject tussen San Francisco en Las Vegas. Tot mijn grote verbazing was hij echter ineens naar vliegtickets aan het kijken. Volgens hem was dit wat goedkoper, dus dat konden we beter doen. Ik was het hier uiteraard totaal niet mee eens (want stress!!), maar liet het onderwerp rusten tot de volgende dag.
Toen we wakker werden en Jitze nog steeds wilde vliegen, besloot ik zelf maar eens op zoek te gaan. Al snel vond ik een auto voor 40 dollar inclusief alles. Het leek ons niet dat de prijs klopte (normaal gesproken is er een hoge drop-off fee als je de auto inlevert op een andere locatie), maar aangezien het wel lukte om via die site te boeken, namen we de gok maar. En inderdaad, nog geen uur later waren we in het bezit van de auto! Het was ongeveer 900km naar Las Vegas en de weg was saai. Erg saai. We wisselden elkaar dus elke 2 uur netjes af en iets noemenswaardigs gebeurde er niet.
Omdat we blijkbaar alles nogal last-minute regelen zo aan het einde van de reis hadden we ook nog geen hotel voor de eerste avond Vegas. De twee nachten erna sliepen we in het Bellagio, maar omdat we 1 nacht eerder kwamen, moesten we daar dus nog wat voor bedenken. Er was 1 of ander congres in Vegas waardoor alles uitverkocht en extreem duur was. Het enige dat beschikbaar & betaalbaar was, was het Trump Hotel. Dat vonden wij geen optie, sowieso wilden we Trump niet sponsoren, maar het lag ook nog eens niet heel gunstig op de Strip.
Toen zag ik ineens een mystery-aanbieding! Een 5-sterren-hotel op de Strip voor een mooie prijs! We fantaseerden wat het ging worden, misschien ook het Bellagio, lekker makkelijk, of misschien de Wynn, een hotel waar ik altijd nog eens heen wilde. Vol verwachting boekten we de aanbieding om even later totaal geshockeerd in de mail te lezen dat we welkom waren in het Trump hotel!
Met best een beetje tegenzin reden we naar het Trump hotel, een groot gouden gebouw dat overal bovenuit steekt. We werden ontvangen door een Russin/oostblokker (vriendin van Melania?) en werden haast gedwongen om het penthouse te nemen, want daar hadden ze een speciale aanbieding voor. De aanbieding was iets van 300 euro per nacht in plaats van een dikke 1000, maar toch weigerden wij beleefd. Onze kamer was alsnog prachtig, maar de sfeer was gewoon niet goed. Overal grote, gouden T’s, zodat je niet vergeet wie de oprichter van het hotel is.
’s Avonds wilden we nog een wijntje drinken in de lobby en op de kaart zagen we alleen wijn uit de Trump-wijngaard. Toen we echter aan de serveerster vroegen wat het verschil tussen de verschillende witte wijnen was, vertelde ze dat de Trump-wijn niet beschikbaar was, maar dat ze wel een goed alternatief had. Wij denken overigens dat Trump helemaal geen wijngaarden bezit, maar dit gewoon wel interessant vindt om te vermelden op de kaart.
Na een nachtje in ons mega-kingsize bed was het (gelukkig) tijd om uit te checken en gingen we op naar het Bellagio! Een hotel midden op de Strip (dé straat vol met casino’s & attracties) met direct een veel betere sfeer. ;)
We konden gelukkig al inchecken, dus we dropten onze bagage en gingen op zoek naar het grote geld! Het was behoorlijk koud, dus we waren blij dat nagenoeg elk hotel een overdekte verbinding had met het volgende. We probeerden een aantal machines uit en waar Jitze z’n dollars snel kwijtraakte, had ik al gauw een aardige winst. In het Mandalay Bay vonden we uiteindelijk onze lievelingsmachine, de Willy-Wonka-game. ;)
Nadat Jitze alweer z’n geld kwijt was en ik in no-time van 20 dollar 250 had gemaakt, besloten we vanaf toen maar samen te gaan spelen. We werden rijkelijk voorzien van drank (allemaal gratis, maar wel netjes om een fooi te geven van een dollar) en de dollars liepen op. Na maanden opletten met eten besloten we nu dus maar helemaal los te gaan in het sushirestaurant. Waar we in San Francisco nog elke rol zorgvuldig overwogen, bestelden we nu alles was los en vast zat, heerlijk gevoel!
Met een dikke winst lagen we aan het einde van de avond gelukzalig in bed. Uiteraard smaakte dit succes naar meer, dus de volgende dag zaten we al om 11:00 achter Willy Wonka. Helaas bleek er echt sprake te zijn geweest van beginnersgeluk, want een mooie winst leek ver weg… Maar ja, dan doet Vegas dus iets met je en gok je gewoon door, want ‘die klapper zal toch bijna wel gaan vallen’.
Met rode ogen (want er mag nog steeds helaas overal gewoon gerookt worden binnen) zaten we naar de voorbijdraaiende plaatjes te kijken die jammer genoeg geen winnende combinaties meer opleverden. Uiteindelijk hadden we na 3 dagen spelen een kleine winst. We waren hier op zich prima tevreden mee, al blijft het jammer dat we onze reis niet terugverdiend hebben. ;)
Het was wel raar om de plekken terug te zien, waar ik destijds al met m’n zusje ben geweest en waar we de deal gesloten hadden om terug te komen als we beiden een vriendje hadden. Zelfs toen ze net de diagnose had gekregen, was een van de eerste dingen die ze tegen me zei: ‘maar we gaan gewoon naar Vegas hoor!’. Helaas ben ik nu de enige die terug is gekeerd met man, maar ik ga ervanuit dat ze hier volledig achter zou hebben gestaan.
Onze laatste dag brachten we door in de Wynn, het hotel waar Jitze op 1 april alweer een congres heeft (geen grap). Een prachtig hotel, waar we nog een behoorlijk deel van onze winst vergokten, dus dat mag Jitze tegen die tijd even terugwinnen!
’s Avonds vlogen we naar Miami en in plaats van een rustige nachtvlucht was er direct na het opstijgen al consternatie aan boord. De lichten waren uitgegaan en iedereen was in de slaapmodus toen ineens de overduidelijke lucht van een joint tot ons kwam. Ik haat die lucht intens, maar besloot het maar te negeren, want heel Amerika ruikt naar wiet, dus het zal wel in iemands kleren zitten ofzo. Een man naast ons aan de andere kant van het gangpad werd alleen helemaal gek. Als een speurhond kroop hij door het gangpad al rond schijnend met z’n mobiel. Uiteraard kwam de stewardess -die zich net had teruggetrokken achter een gordijntje- hierop weer tevoorschijn en samen beschenen ze het hele vliegtuig.
De dader werd niet gevonden, maar ik verwacht dat hij z’n joint ook echt niet meer aan durfde te steken, dus we hebben er geen last meer van gehad. Helaas was het kind van de speurhond-vader inmiddels helemaal over haar toeren, dus die heeft non-stop gehuild tot Miami, waardoor we uitgeput aankwamen. In Miami dropten we onze bagage in het hotel en omdat we nog niet konden inchecken, liepen we naar het strand. Totaal slaapdronken zwierven we vervolgens wat door de stad, totdat we eindelijk in konden checken. Met grote moeite bleven we wakker tot een uur of 19:00 en toen zijn we maar gaan slapen om 12 uur later weer wakker te worden.
Onze laatste volle dag was toen aangebroken, haast niet voor te stellen! Ons hotel heeft geen zwembad, maar wel een deal met een ander hotel mét zwembad en hier hebben wij dus de hele dag doorgebracht.
’s Avonds hebben we nog even geshopt en de reis afgesloten met een drankje.
Vrijdagavond vlogen we pas om 19:50, dus we gingen nog even een dagje zwembadhangen en verder hebben we toch nog maar even wat souvenirs ingeslagen. Eind van de middag gingen we naar het vliegveld en daar stond de Dreamliner van Tui al vrij snel klaar. We hadden gelezen dat Tui regelmatig vliegtuigen van andere maatschappijen inzet en dan zouden we onze gereserveerde stoelnummers kwijt zijn, dus dat kwam in ieder geval al goed. We hadden starclass-tickets, zeg maar de businessclass van Tui. Deze tickets hebben we op een heel gunstig moment geboekt, want ze waren alsnog goedkoper dan de normale klasse bij KLM. We zaten op rij 2 en hadden meer dan een meter beenruimte en gewoon alles inclusief de gehele reis (in de normale klasse van Tui moet je voor een glaasje water nog betalen). We zaten in het midden en naast Jitze zat een oudere vrouw -sowieso waren wij by far de jongsten in de starclass- die vanaf dat we gingen zitten aan een stuk door tegen hem aanpraatte. Vlak voor het opstijgen, nam ze al haar nare vliegtuigervaringen met Jitze door, dus ik probeerde me er een beetje voor af te sluiten. Ze zat net midden in het verhaal van een afgebroken start met gierende remmen, omdat de piloot erachter kwam dat z’n raampje nog open stond, toen wij zelf gingen opstijgen, dus ik hoopte maar dat de gezagvoerder bij ons een beetje alert was geweest op open ramen. ;)
Ik was blij toen het opstijgen normaal leek te gaan, want iets daarvoor was ze opgegaan in een verhaal over een vliegtuig dat maar een paar meter van de grond kwam en heel veel moeite had met stijgen en lange tijd vlak boven de grond bleef vliegen. Ik denk dat ze zelf ook wat uitgeput raakte van al haar ervaringen, want na een half uurtje lag ze te snurken om pas vlak voor de landing weer wakker te worden. In de tussenliggende uren hadden wij dus rust, op haar gesnurk na, wat extreem duidelijk te horen was, omdat het echt heel erg stil is in de Dreamliner.
Na een heerlijk ontbijtje landden we soepeltjes en waren we vrij snel door de douane. Ook onze backpacks waren er snel en toen konden we naar ons ontvangstcomité, bestaande uit mijn ouders en Antje & Arif + kids. Jitze spoedde zich naar de snackbar van Schiphol om met grote snelheid een frikandel speciaal naar binnen te werken, een van de dingen die hij het meeste gemist heeft. ;)
We reden met m’n ouders mee naar Zwolle, probeerden wakker te blijven, maar lagen toch vrij snel beiden op de bank te slapen. ’s Avonds bracht m’n vader ons (en Summer!) naar Groningen en daar deden we weer tevergeefs ons best om tot een normale bedtijd te wachten. Missie mislukt en we waren dan ook om 3:00 klaarwakker. Een mooie tijd om een paar Wie-is-de-Mol-afleveringen terug te kijken en na het zien van de finale vielen we opnieuw in slaap tot 11:00. Jitze moet morgen weer werken (ik op 1 april pas), dus hopelijk zitten we dan weer in het goeie ritme.
Nog even een kleine samenvatting van onze reis:
- 18 vluchten
- 5 treinreizen
- 1 cruise
- 7 ferry's
- 64.200 km
- 10 landen
- 142 dagen
En omdat Jitze nooit wil bloggen toch even een klein interviewtje met hem:
- Mooiste plek: Bora Bora
- Volgende keer overslaan: Vietnam
- Daar komen we zeker terug: Thailand
- Land met het lekkerste eten: Thailand
- Leukste activiteit: Jungletour Sumatra
- Indrukwekkendste plaats: Killing Fields Cambodja
- Heeft het huwelijk de reis overleefd? Absoluut!
- De wereldreis in een paar woorden: Onvergetelijke reis met veel mooie momenten, culturen, activiteiten, eten.
Voor een uitgebreide toelichting van de antwoorden, kun je natuurlijk altijd bij Jitze terecht. ;)
We vonden het superleuk dat zoveel mensen ons volgden en reageerden op onze blogs, dit heeft ons het gevoel gegeven dat we eigenlijk helemaal niet zo ver weg waren, zo’n lange tijd.
