Na een lange trein-, bus- en bootreis kwamen we aan op Koh Lanta. We hadden voor de eerste nacht een hotel geboekt voor 13 euro per nacht mét zwembad & airco, dus we verwachtten er niet al te veel van. Omdat we al regelmatig ergens 2 nachten hadden betaald, het dan één grote nachtmerrie was en we de tweede nacht moesten afzien, hadden we besloten om nooit meer ergens vooraf meerdere nachten te boeken.
In dit geval was de angst ongegrond, want het hotelletje was perfect en uiteindelijk zijn we 6 nachten gebleven. De locatie was super, we hoefden alleen maar de weg over te steken naar het strand waar het stikte van de relaxte strandtenten die de hele dag reggaemuziek draaiden en waar we konden genieten van de mooiste zonsondergangen.
Als we dan toch een nadeel moeten noemen, is het dat supermarkt 7/11 net iets te ver weg was. De 7/11 is namelijk geniaal, er zijn er miljoenen van in Thailand en ze hebben er wel 10 soorten tosti’s die ze bij de kassa direct voor je klaar maken. Het fijne is dat deze tosti’s 65 cent kosten, zodat we elke dag een budgetwaardig ontbijt hebben. Als tussendoortje doet de kaas-knakworst-tosti het ook goed trouwens. ;) Maar goed, aangezien Jitze chef ontbijt is, gold het locatie-nadeel eigenlijk alleen voor hem.
Ik had het hele duikonderwerp passief-agressief vermeden de hele reis en had Jitzes pogingen om mij alvast het theorieboek te laten lezen weggewuifd. Stiekem hoopte ik dat we te weinig tijd zouden hebben op Koh Lanta en dat ik er pas op Bali weer over na hoefde te denken. Jitze beriep zich echter op emotionele chantage en gooide allerlei handige argumenten in de strijd als: ‘we hebben dit wel gekregen he, ze hebben niet voor niets dit cadeau uitgezocht, ze zouden echt teleurgesteld zijn als we het ineens zouden skippen..’ en ‘ik had me er zo op verheugd om samen met jou te kunnen duiken in plaats van altijd maar met een vreemde buddy..’
Uiteindelijk zijn we naar een duikschool gegaan onder het mom van ‘je kunt op elk moment stoppen’ en schreef ik me in voor een 4-daagse cursus. Op dag 3 en 4 zou Jitze dan meegaan om ook te gaan duiken. Ik hoopte op een aantal medecursisten die ook bang waren, zodat ik niet het mietje van de klas zou zijn. Helaas was ik wel het mietje van de klas, want ik kreeg privéles, van Nathalie uit Parijs die al 15 jaar in Thailand woonde, maar nog steeds een ‘orrible’ Frans accent had.
Op dag 1 vertrokken we na wat theorieles naar het zwembad om daar alvast wat skills te oefenen. Het bad was maximaal 4 meter diep, maar zelfs dat handelde ik niet, dus we zijn begonnen in het ondiepe deel. Uiteindelijk dreven we toch langzaam weer af naar het diepste gedeelte en toen ging het daar wel goed. Op dag 2 had ik alleen ’s ochtends nog wat theorieles en sloot ik af met het examen. ’s Middags mocht ik toen even weer ontspannen en toen zijn we met de tuktuk+zijspan het hele eiland rond geweest.
Op dag 3 moest ik het geleerde dan toch echt in de praktijk gaan brengen, dus we gingen de zee op. Koh Lanta is niet echt een duikeiland, dus we gingen naar het naastgelegen Koh Phi Phi. Jitze kreeg als buddy (je duikt altijd samen met iemand) een Nederlands meisje en vervolgens dacht de hele tijd iedereen dat zij een stelletje waren. Maar goed, ik was me aan het bezig houden met andere zaken, want veel te snel was het tijd om het water in te gaan. Mijn grootste angst zat hem erin dat ik niet altijd direct & snel naar boven zou kunnen, mocht ik dat willen. Je móet langzaam opstijgen om te voorkomen dat ingeademde stikstofbelletjes die op diepte worden opgenomen in je weefsels ineens veel groter worden en dan ontploffen in je gewrichten of onder je huid of zelfs in je hoofd. Als je langzaam naar boven gaat, adem je deze belletjes vanzelf weer uit en is er niets aan de hand.
De eerste twee duiken waren niet chill, m’n masker liep steeds vol water, ik vond het echt veel te diep en zag gewoon echt niet in waarom dit leuk zou moeten zijn. Ik had dan ook eigenlijk wel een soort van besloten om te stoppen. Mja lafheid is ook weer niet echt mijn ding (en ook kon ik de teleurgestelde blik in Jitze zijn ogen niet aan), dus op dag 4 zat ik wederom op de boot. We gingen duiken in een lagoon waar het ongeveer 6 meter diep was en dat sprak me al een stuk meer aan. Helaas was het zwaarbewolkt, maar het water was supermooi blauw en je kon vanaf de boot de bodem zien. Dit keer kreeg ik een ander masker dat zowaar perfect zat, dus dat was ook al een verbetering. Ook kreeg ik zelf een duikhorloge waarop ik onder andere kon zien hoe diep we zaten.
We begonnen in de lagoon, we oefenden noodopstijgingen (vanaf 6m diepte ineens omhoog, terwijl je continu uitademt) en ik moest m’n masker en mondstuk af- en uitdoen onder water en weer opzetten. Toen was het toch echt tijd om de lagoon te verlaten en dieper te gaan. Ondertussen kwamen we Jitze tegen die als een vis in het water rondzwom en mij opgewekt het ‘oke’-teken toe-seinde. Als een boer met kiespijn seinde ik terug dat alles oke was, terwijl we verder afdaalden naar de diepte waar ik niet wilde zijn…
Na een eeuwigheid zag ik op m’n horloge dat we er bijna waren en zodra we de 18m ‘aangetikt’ hadden, trok ik Nathalie aan haar vin en seinde ik dat we nu weer naar boven konden. Langzaam zwommen we weer terug naar de lagoon en vanaf toen kon ik ook wel wat meer om me heen kijken en voelde ik heeel in de verte waarom mensen duiken leuk kunnen vinden.
M’n PADI had ik toen al gehaald, maar ik moest nog wel even een 4e duik maken. Dit werd een fundive, want Jitze mocht mee en we begonnen met een fotosessie boven- en onderwater. Ik had als limiet gesteld dat ik nu niet dieper wilde dan 12 meter, dus kon me daarom ook meer ontspannen. Deze duik ging echt wel oke, dus uiteindelijk was ik blij dat ik het gedaan had!
’s Avonds vierden we dit met een etentje bij het beste restaurant van Koh Lanta en iets te veel wijn. Nu zitten we enigszins brak op de boot naar Koh Lipe en ik moet om de 5 minuten de laptop wegleggen, omdat de zee best wel wild is en ik me dan toch even op de horizon moet richten om niet misselijk te worden… ;) Jitze heeft nergens last van en is keihard aan het werk…
Nog ruim anderhalf uur varen…