Op dit moment is het 3:52 Bangkok-time en zitten we ergens in de lucht boven Turkmenistan. Het hele vliegtuig doet een poging om zich alvast aan te passen aan de nieuwe tijdzone, zo ook De Echtgenoot naast mij, dus het is donker en stil… En ook al voel ik me op dit moment serieus best relaxed, slapen is een staat van ontspanning die ik in een vliegtuig waarschijnlijk nooit zal bereiken.
De dag begon wat minder chill. Ik was ontzettend misselijk van de antibiotica -al begin ik op dit moment toch weer te denken dat het gewoon van de stress was- en zag het helemaal niet meer zitten om naar Schiphol te gaan. Jitze was intussen druk bezig met het herzien van de inhoud van de backpacks, want hij vond dat we te veel mee hadden… Het is mij een raadsel hoe je ooit te veel jurkjes & bikini’s bij je kunt hebben, maar uiteindelijk hebben we toch wat packing cubes thuis kunnen laten en wegen onze backpacks slechts 18 (die van Jitze) en 10 (die van mij) kilo.
De volgende uren stonden in het teken van afscheid nemen, eerst van Summer de kat, die geen idee heeft dat haar logeerpartijtje dit keer maar liefst 5 maanden gaat duren en vervolgens van onze uitzwaaicrew op Schiphol. Onze ouders en Antje, Arif & de twins waren mee naar het vliegveld en nadat we nog even wat gedronken hadden bij het panoramaterras brak het onvermijdelijke moment aan dat we door de douane moesten.
Een paar tranen -we laten in het midden van wie- en nog wat goede raad op de valreep later togen we naar onze gate. Bij mij altijd het punt dat ik hysterisch ben van angst, al zei Jitze later dat hij het dit keer mee vond vallen (?). Ik denk dat hij er gewoon aan gewend raakt. Ik zei 10x dat we ook niet konden gaan, hij zei 10x dat we wel gingen en zo eindigden we dus aan boord van deze Boeing 777.
Gelukkig hadden de piloten hele betrouwbare & gruizige stemmen én moesten we kilometers taxiën naar de polderbaan, dus vlak voor het opstijgen, was ik de ergste zenuwen al wel kwijt. De rest van de vlucht ging dus echt eigenlijk wel prima. Af en toe gepraat met onze Brabantse buurman, een vijftiger die op singlesreis ging (vet schattig!) en 3 films gekeken.
Eenmaal geland, verbaasde ik me over de hipheid van het vliegveld. Ik had me stiekem een derdewereldland voorgesteld geloof ik. ;) Maar alles gaat smooth & vlekkeloos en even later staan we al met onze bagage bij de trein. Aangezien we backpackers zijn en dus niet met geld mogen smijten, hadden we vooraf al besloten met het OV naar het hotel te gaan.
Ter plekke moest ik toch even wennen aan deze spartaanse manier van leven en uiteindelijk hebben we het op een compromis gegooid door wel eerst met de trein een heel stuk Bangkok in te gaan, maar vervolgens vanaf de laatste halte lekker een taxi te nemen in plaats van de pendelbus richting Khao San Road Area zonder airco. En die taxi kost dan uiteindelijk nog geen 3 euro, dus waar hebben we het ook over!?
Bangkok is duidelijk in de rouw om hun overleden koning. Echt overal hangen zwart-witte banieren, heel veel mensen zijn in het zwart of hebben zelfs medaillons om met de afbeelding van de koning en wij kregen op het vliegveld direct een speldje met zwart lintje. Ook vind ik het heel rustig overal, hoor nergens geschreeuw of muziek.
Nu zijn we in het hotel, hebben even een paar uur geslapen, gaan zo voor de room-service of slepen ons toch naar het restaurant om daarna eindelijk weer een lange nacht te slapen…