Pai ligt zo’n 120km van Chiang Mai en de enige weg ernaartoe gaat door de bergen. De weg heeft een miljard haarspeldbochten, dus vervoer per (scheurende) minibus leek ons misselijkheidstechnisch niet echt een optie. Zelf een scooter huren kon ook, dus we gingen naar de verhuur. Aldaar kwamen we erachter dat de scooters stiekem motoren waren en dat je strikt genomen dan ook in het bezit moest zijn van rijbewijs A.
Gelukkig doen de Thai daar totaal niet moeilijk over, we hoefden überhaupt geen rijbewijs te laten zien, en even later begaven we ons in het verkeer. Dat was -zeg maar- even wennen. Voordat we op de rustige bergweg reden, moesten we eerst Chiang Mai uit en dat was best hels. Het is een soort van hoe ze in Zuid-Europa rijden, maar dan nog 100x zo erg.
Daarbij was mijn enige scooterervaring tot dan toe een rondje Limburg op de Vespa met 35km/uur. Deze ‘scooter’ haalde met gemak de 80km/uur (en waarschijnlijk nog wel harder), maar voor de zekerheid had ik bedacht dat het misschien veiliger zou zijn als we voor onszelf een maximumsnelheid van 60 aan zouden houden. Jitze vond het af en toe moeilijk om zich hieraan te houden. ;)
Eenmaal in de bergen ging het sowieso langzaam door de extreme bochten en na zo’n 4 uur bereikten we Pai. We hadden een resort geboekt, waar we doordat het zo nieuw was 50% korting kregen, en zo konden we gaan voor een kamer met directe toegang tot het zwembad.
We hebben hier serieus 3 dagen bijna niks gedaan, 1x wilden we halverwege de middag naar een waterval toe rijden, maar toen begon net de dagelijkse eind-van-de-middag-bui, dus dat plan skipten we toen ook maar.
Aangezien Pai zo geïsoleerd ligt, moesten we sowieso weer terug via Chiang Mai. Voor ons niet erg, want we wilden daar graag nog ziplinen. We boekten voor de volgende dag bij Eagle Track en het was echt helemaal geweldig. Misschien kwam het doordat het nog laagseizoen was of misschien zijn er minder toeristen door het overlijden van de koning, maar het was superrustig en we hadden 3 begeleiders met z’n tweeën die dus alle tijd namen om foto’s en filmpjes te maken. We begonnen met wat korte ziplines om het principe door te krijgen en al gauw wilden we hoger & sneller. Dit ging een tijdje zo door, totdat er ineens geen zipline meer te zien was… Veel tijd om hierover na te denken, hadden we echter niet, want Jitze werd vastgehaakt en… naar beneden gesmeten, een soort van vrije val van 15 meter, ieehhh! Maar eigenlijk was het heel gaaf en vonden we het bij de abseil van 40 meter aan het eind jammer dat het afgelopen was.
Helaas moest ik er toen echt aan geloven, we gingen weer vliegen… Ons eerste plan was om via Laos naar Vietnam te reizen, maar al snel bleek dat we daar echt te weinig tijd voor hadden, dus dan maar direct door naar Hanoi! In Pai had ik al ontdekt dat alle Thaise luchtvaartmaatschappijen onder een soort van verscherpt toezicht staan. Dit soort feiten overtuigen mij niet echt dat vliegen echt veilig is, dus ik wilde toch liever met trein en bus of desnoods tuktuk. Uiteindelijk kwam ik erachter dat Thai Airways wel op Europa vliegt, dus in principe zou dat dan toch de beste keuze zijn. We konden niet rechtstreeks van Chiang Mai naar Hanoi (althans niet met een door mij goedgekeurde maatschappij), dus we hadden een overstap in Bangkok.
Terwijl Jitze zich op de ochtend van vertrek druk maakte over futiliteiten als: komen we wel op tijd? Gaan we onze overstap halen (onze vlucht had een uur vertraging)? Gaat het lukken met onze visa voor Vietnam? hield ik me bezig met écht belangrijke vraagstukken als: heeft de piloot wel een vlieglicentie (in Thailand schijnt een groot deel van de taxichauffeurs bijvoorbeeld ook helemaal geen rijbewijs te hebben)? Wordt het vliegtuig wel goed genoeg onderhouden?
Over dat laatste had ik me geen zorgen hoeven maken, bleek bij de betreding van het vliegtuig, want het was splinternieuw en huge (een A350 voor de kenners). Helaas riep dat alleen maar nieuwe twijfels op, want: had de piloot wel genoeg ervaring in dit toestel al? Was het dit nieuwe type vliegtuig überhaupt wel goed getest van tevoren of zouden er nog wat -zoals Jitze het zou noemen- bugfixes plaats moeten vinden?
Uiteindelijk resulteerde dit in de meest stressvolle vlucht sinds tijden. En of het nou gewoon toeval was of niet, het lukte de piloten om het vliegtuig veilig aan de grond te zetten, dus toen was het op naar de bagageband en door naar vlucht 2!
Deze hadden we geboekt bij een van oorsprong Australische maatschappij, dus dat gaf me direct een stuk meer vertrouwen en gelukkig ging het al een stuk beter (ik hoefde Jitzes hand niet meer fijn te knijpen bij het opstijgen en ik vroeg maar 1x of een bepaald geluid normaal was). ;)
Op het vliegveld aten we onze eerste Vietnamese maaltijd, heeeerlijk, veel beter dan Thais, en namen we een Uber richting hotel en gingen we bedenken hoe onze komende dagen eruit zouden gaan zien. :)